TEXELSE STORM
TEXELSE STORM
Als bevroren staat ze in het vreemde huis. Spijt als haren op haar hoofd. Want daar staat een man. Poedelnaakt.
Het is maart 2019 en het Keeztoernooi op vakantiepark De Krim zit er weer op. Mijn 83-jarige moeder en haar iets jongere zus spelen fanatiek maar leveren net zo graag een fiks aandeel in de gezelligheid die om zo’n weekend heen hangt. Voldaan en vol goede moed zijn ze op de fiets gestapt voor de terugreis. Maar het stormt en fietsen wordt lopen. Met een elektrische fiets aan de hand ploeteren de dames-op-leeftijd tegen de beukende wind in. Het schiet nauwelijks op. De Postweg biedt weinig beschutting en het idee alleen al dat ze nog het hele eiland over moeten voordat ze bij de veerboot zijn, doet hen de moed in de schoenen zakken. Tot ze aan diezelfde Postweg een busje spotten dat geparkeerd staat bij een woonhuis. Eén en één is twee, denkt mijn moeder. Onder het mom van ‘nee heb je, ja kun je krijgen’ trekt ze de stoute schoenen aan en belt aan bij het woonhuis.
Een vriendelijke dame doet open.
‘Het waait zo verschrikkelijk hard, zou u ons naar de boot willen brengen?’, hijgt mijn moeder en wijst naar het grijze busje naast de schuur.
‘Dat gaat helaas niet’, verontschuldigt de dame zich. ‘Ik zou het met liefde doen, maar heb geen rijbewijs. En mijn man heeft al een andere afspraak.’
Nauwelijks heeft zij die woorden uitgesproken of vanuit het huis klinkt een luide mannenstem: ‘Wat is er aan de hand?’
‘Eh… momentje’, knikt de dame naar mijn moeder en verdwijnt in huis.
Maar al snel keert zij terug bij de voordeur met onverwacht goed nieuws.
‘Mijn man verzet zijn afspraak en brengt jullie naar de veerboot’, lacht ze.
Wat een opluchting.
‘Man, ik kan je wel zoenen!’, roept mijn moeder en stapt impulsief langs de vriendelijke dame het woonhuis in om hem persoonlijk te bedanken. Ver komt zij echter niet. Zodra ze om het hoekje kijkt ziet ze hem staan, in al zijn glorie. Met een gezicht vol scheerschuim boven een grote ronde, glanzend bruin getinte buik. In z’n ogen pure verbazing. Maar vooral, bloot.
‘Owww sorry’!, gilt mijn moeder terwijl ze zich zo snel mogelijk uit de voeten maakt. Terug naar haar zus, die onwetend bij de weg is blijven wachten.
‘Helemaal bloot, ik heb alles gezien’, hikt mijn moeder, nu gierend van de lach.
Tot de man gekleed en wel buiten verschijnt en de dames hun lachen proberen in te houden, bang dat hij van gedachten verandert. Het grijze busje blijkt volgestouwd met allerhande huisraad omdat het stel binnenkort gaat verhuizen, vertelt de hulpvaardige man. Onderwijl sjouwt hij de inhoud van het busje naar de schuur om ruimte te maken. Dan laadt hij de fietsen in. Op naar de veerboot.
‘Wij staan bij jou in het krijt’, roepen de dames in koor, dankbaar dat hij hen veilig en wel aflevert bij de boot naar de overkant.
‘Ik zal jullie nooit vergeten!’, lacht de man nadat hij de beloofde zoenen alsnog heeft ontvangen en zijn busje weer de weg op stuurt.
Eenmaal aan boord worden de dames herkend door andere deelnemers aan het Keeztoernooi die zich inlevend afvragen of het voor hen te doen was onderweg. Daar wordt het verhaal van de storm tot aan de glanzende buik voor het eerst in geuren en kleuren verteld. ‘We hebben zó gelachen!’ schaterlacht de zus, mijn tante.
Bijna zes jaar na dato doet zij dat nog steeds als ik bij haar de feiten check voor dit verhaal. Nogmaals dank voor de hulp, aardige meneer op Texel. Ook de dames zijn u nooit vergeten.
19 januari 2025: shortlist schrijfwedstrijd Texelse Verhalen (Texelfonds), voorgelezen tijdens Verhalenmiddag in Cinema Texel, Den Burg.